OMG! We 've seen her! Koud, 9/11 memorial, m&m's

Dinsdag 29 april onze 2e dag in New York. Of eigenlijk onze 1e echte dag. Gisteren was nog niet echt. We hebben de wekker gezet om 7:00 uur. Best heftig na gisteravond. Toen lagen we er om 2:00 uur. We voelen ons allemaal moe. Maar we willen vandaag naar het vrijheidsbeeld en hoe eerder we de boot kunnen nemen, hoe minder mensen er nog zijn. Het is net de efteling overal moet je wachten. Je slingert als het ware naar de bezienswaardigheden toe. Ronald haalt broodjes om de hoek. We ontbijten op de kamer. Op vakantie doen we altijd makkelijk als het nodig is.
Ik dacht dat het vandaag redelijk weer zou worden, dus we lopen wel met een sweater aan, maar geen vesten erover heen. Bij het hotel zit vlakbij een metro dus we duiken gelijk ondergronds. Het vervelende is dat we ondergronds een heel eind moeten lopen voor het juiste spoor. Als we net willen instappen, vragen we of deze metro tot Battery Park gaat. Nee, dus tot Brooklyn Bridge. Op advies van een metromedewerker pakken we ee andere trein. Deze gaat wel tot het eind. Wij zitten ongeveer bij het Central Park (iets boven het midden). We moeten met de metro naar downtown Manhattan. Helemaal onderin. Als we er zijn, hoeven we nog maar een klein stukje te lopen. Dit wordt allemaal goed aangegeven. In ons ticketboekje zit een bon voor een overtocht naar het Liberty Island en naar Ellis Island. De Amerikanen werken vrij inefficiënt. Sta je in de rij voor de kassa om je bon om te ruilen naar een ticket, blijkt er weer een man rond te lopen die dit doet. Erg onhandig allemaal. We staan als kleine kinderen om hem heen de bonnen om te ruilen.
Vervolgens gaan we slingeren tussen de hekken om naar de boot te komen. Het is nog redelijk rustig. Dus het loopt lekker door. Dan ticketcontrole en vervolgens tassencontrole en een scan. Dit hebben we gisteren ook bij het Empire meegemaakt en dit zal niet de laatste keer zijn.
Het vliegveld is er niets bij. Riemen af, jassen uit, sjaals af, horloge af, mobieltjes, camera's, tassen door de scans. Maar alles gaat redelijk snel. Er staan dan ook veel beveiligers.
Als we alles weer aan en om hebben (waarom draag ik een riem?), lopen we richting de boot. De boot gaat vol weg. Maar mijn hemel wat is het koud! Niet normaal. We staan buiten vanwege het vrijheidsbeeld, maar we willen niets liever dan binnen gaan staan. Als we genoeg dichtbij zijn, is het zo gaaf om het vrijheidsbeeld te zien. We vergeten gelijk de kou ;-). Het is echt OMG! Oh My God! De selfies vliegen om de oren.
Op het eiland lopen we om het beeld heen. We nemen veel foto's en laten ons ook door anderen fotograferen. Want met z'n vijven hier op de foto is een mooie herinnering voor thuis. De kaartjes om naar boven te gaan naar de kroon zijn al maanden uitverkocht. Maar nu met het slechte weer geeft dat ook niet. Het zicht is niet echt denderend. Het valt op dat er hier in New York veel Nederlanders rondlopen. De eerste week hebben we bijna geen Nederlanders gezien. We nemen nog wat foto's van de skyline van Manhattan. Het is echt jammer dat het weer zo grauw is. Maar we kunnen niet alles hebben. We scoren nog een souvenir: een mini-replica van het vrijheidsbeeld. Na een uur stappen we weer op de boot richting Ellis Island. Ellis Island is bij de meeste mensen bekend als het immigratie-eiland van Amerika. Ik vraag aan Pieter en Jillian of ze zich kunnen voorstellen hoe het geweest moet zijn om met alleen een koffer als bezit hier naar toe te komen. Een ver vreemd land. We kunnen op computers een naam intoetsen en dan kun je terugvinden uit welk land deze persoon kwam. We hebben allebei even onze achternamen ingetoetst. Zowel Mulder als Krom kwam naar boven. We hebben begrepen dat veel Amerikanen dit op deze manier checken.
Er hangen prachtige foto's van vroeger. Ook liggen er documenten en vragenlijsten. Mooi stukje historie.
We nemen opnieuw de boot nu terug naar New York City. We blijven nu binnen op de boot, want we hebben het gevoel dat het vriest.....
Getver! Als we aankomen op Manhattan gaan we eerst naar Starbucks voor een koffie met wat lekkers. Heerlijk.
We besluiten vanuit Battery Park (downtown) omhoog te lopen naar logisch: uptown. We lopen via Wallstreet. Op Wallstreet staat het beeld van een bronzen stier. De gebouwen zijn hier zo hoog dat de zon (als deze al schijnt) hier niet kan doordringen.
Het is inmiddels 13:30 uur en we zijn ook in de buurt van het 9/11 Memorial. Ik heb thuis kaartjes gereserveerd voor 15:00 uur. Op de tickets staat dat we er 30 minuten van te voren aanwezig moeten zijn i.v.m. de verplichte veiligheidschecks. We lopen nu in de buurt en gaan proberen eerder naar binnen te gaan.
Er is een grote bouwput waar we omheen lopen en dan komen we bij de toegangspoort. Nu hebben we dus mazzel met de vooraf gereserveerde kaartjes. Wij kunnen zo doorlopen. Overal staat aangeven dat er met respect op deze plaats moet worden omgegaan. Maar dat voel je ook.
Voor we naar binnen mogen, gaan we weer volledig door de scan. Riemen af etc. Nu is het nog redelijk rustig, maar volgens mij is het zomers chaotisch hier. Er staan bakken waar je spullen in moet doen. Deze gaan door een scan en zelf loop je door een poort. De Amerikanen geven aan waar je heen moet met je bak met spullen. En dan kun je alles weer aan en omdoen.
Voor we echt naar binnen mogen, worden onze kaartjes nog 2 x gecontroleerd. Dan staan we op Ground Zero waar vroeger het WTC stond. Op de plekken (voetsporen) waar de Twintowers stonden, staan nu 2 hele grote vijvers met watervallen. Deze watervallen langs de randen gaan over in de vijver. En in het midden van de vijver is een groot vierkant waar al het water in verdwijnt. In de randen van de vijver staan alle namen gegraveerd van alle mensen die stierven als gevolg van de terreuraanslagen op 11-9-2001 en 26-02-1993. De namen zijn gestanst. Onder de namen brandt licht.
We lezen de namen van de mensen die in de vliegtuigen zaten. De namen van de mensen, die als het eerste redding wilden bieden. De brandweermannen en politiemensen. Het is zo indrukwekkend dat we er zwijgend hebben rondgelopen. We zagen ook veel mensen huilen. Er stond af en toe een witte roos in een naam. Kippenvel.
Op een computer kon je alle namen van de overledenen naar voren halen. Er kwam dan een foto in beeld met geboortejaar en de sterfdag 11-09-2001. In welke toren diegene werkte en bij welk bedrijf. Steeds zag je iemand lachend op de foto staan en de leeftijd van bv 44 jaar. Heel heftig.
Na het memorial liepen we nog even een winkel/museum in. Hier kon je allerlei spullen kopen wat in het teken van 9/11 stond. Ook draaide er een film. Deze film ging over een vader die 2 zonen had verloren op die dag. De één was politieman en de ander brandweerman. De kinderen, maar wij ook waren helemaal stil. Jillian kon niet begrijpen dat er mensen waren die dit hadden veroorzaakt. Er hingen foto's van die dag met tijdstippen erbij.
Niet te bevatten als je daar rondloopt wat er toen is gebeurd.
Tijd om het even te laten bezinken. Buiten regende het inmiddels best wel hard. En de paraplu's lagen nog op de hotelkamer. Want meenemen was volgens Ronald vragen om regen. Nou we hebben er niet omgevraagd, maar het heeft de hele dag geregend :-(
We hebben maar 2 paraplu's gekocht. Een kekke doorzichtige met I love NY. En één met de Amerikaanse vlag.
We besluiten richting de wijk Soho te lopen. Dit moet een gezellige wijk zijn met allerlei leuke winkeltjes. Maar het is zo vies en koud buiten, dat we eigenlijk alleen maar binnen willen zitten. We gaan doorwarmen in een gezellig tentje met een bakkie thee. We komen helemaal bij. Inez gaat nog even krijten op een krijtbord. Zij voelt lekker warm aan en heeft het als enigste niet koud. Na bijna een uur weer op pad. Soho is echt leuk. Prachtige winkels: Tiffany's, Stella Mc.Kartney etc. Niet te betalen, maar wel leuk om langs de winkels te lopen. We gaan het vanavond niet laat maken dus we gaan op tijd eten. Dat is het plan.
Ik heb een adres gekregen van een collega. Een Italiaan in Chelsea Market.
Met de metro een aardig stukje, dus we besluiten een taxi te nemen. Maar het regent en het is rush-hour. Dus dat lukt niet 1, 2, 3.
De volhouder wint. Dan is het altijd weer spannend of ze 5 mensen meenemen. We gooien het er altijd op dat Inez nog klein is en vaak mag het dan wel. Gelukt!
Voor 10 USD nog goedkoper dan met de metro en wel zo makkelijk.
Chelsea Market is een oude koekjesfabriek, waar nu allemaal restaurantjes etc. zitten. Ik had thuis al even het Italiaanse restaurant bekeken. Toen waren we al helemaal verliefd, maar in het echt ziet het er nog leuker uit.
Pasta's in alle soorten en maten, kleuren, zoet en gewoon. Aan het plafond hangen allerlei pannen. Het is zo gaaf. Bij deze de naam Giovanni Rana om even te googelen: http://www.rananyc.com/home.html
Zo geweldig gegeten. We kregen vooraf heerlijke broodjes. Toen een bordje met lekkere plakjes ham/mortadella/chorizo, kaas. De kids hebben zitten eten. Als hoofdgerecht hadden Pieter en Jillian ravioli met 4 soorten kaas erin met stukjes gebakken ham erop. Zo lekker. Alles gewoon opgegeten. Ze hadden nog nooit zo lekker gegeten. Ik had ook een soort ravioli met mascarpone en spinazie en Ronald had pasta met tomatensaus en gehaktballetjes. Inez heeft hier weer lekker van meegegeten.
Toen nog tiramisu met 5 lepeltjes toe. En koffie. We waren het erover eens: gewoon zalig.
Na het eten hebben we weer een taxi aangehouden om ons te vervoeren naar Times Square. De m&m's winkel wachtte op ons. We dachten gisteravond dat er veel verlicht was op Times Square. Nou niet dus. Het was nu één grote lichtshow. De reclames vlogen om ons heen. En dan niet van die kleine lichtreclames. Hele gebouwen werden verlicht met video's. Maar goed de m&m store. Je weet niet wat je ziet. Als je binnenkomt moet je al lachen. Alles wat je ziet, staat in het teken van m&m's. Je ziet shirts, sleutelhangers, bekers, kussens en nog veel meer.
3 verdiepingen m&m's. En dan heb je nog ca. 40 kokers vol en kleuren die wij nog nooit hebben gezien. Je kunt een zakje vullen met de kleuren die je zelf mooi vindt. Ze smaken tenslotte allemaal hetzelfde. Niet dan Inez? Ze mogen van ons een zakje met een heel klein beetje vullen. Er zijn mensen bij die gooien een koker open. Zakken vol worden er gevuld.
Ook kun je nog voor een computer staan. Boven hangt er een soort van douche. We dachten eerst een m&m-douche, maar het was slechts voor de show. De computer scande je als het ware en gaf dan aan wat voor kleur m&m het beste bij je paste en waarom. Komisch.
Na deze winkel wilde Inez nog naar de Disneystore. Zodra deze binnen was, was zij in haar element. We hebben een Yasmine-pakje gekocht. We gaan morgen naar de musical Aladdin. Inez: Blij, ik ben zo blij.
We blijven ons verbazen over haar energie. Als ze haar bed ziet, dan slaapt ze. Ze is er 's ochtends ook niet uit te branden. Maar als we lopen dan loopt zij door, huppelt en trekt ook nog sprintjes. Ongelooflijk.
Ik moet bekennen dat Ronald en ik het voelen hoor al dat lopen. Steeds opletten en met camara's en tassen slepen.
New York voelt niet vreemd. Het is overzichtelijk en goed te doen.
Mensen zijn aardig en het voelt niet echt enorm druk. Het is af en toe net of we in een film lopen. We zien gele taxi's rijden. Er scheuren brandweerwagens (FDNY) voorbij. Op elke hoek van de straat staan politiewagens (NYPD). Het is zo gaaf om dit in het echt te beleven.
Het is alleen zo koud en dat is zo jammer. Voor morgen is er ook een zeer natte dag voorspeld. Vanaf donderdag moet het beter worden.
We duimen ervoor. Het is uiteindelijk toch weer laat geworden.
Maar het is het waard. Morgen gaan we ietsje uitslapen. Ik heb gehoord dat het mag ;-)