Creabea met deeg, Interstate, Niagara Falls Canada

Vandaag is het dinsdag 22 april en hebben we de eerste lange autorit voor de boeg. We hebben overnacht in Lancaster. Dit ligt in de staat Pennsylvania. We moeten vandaag ongeveer 600 km rijden via de staat New York naar Niagara Falls in Canada. Maar ik zou Astrid niet zijn als we toch nog even terugrijden naar Intercourse. Dit ligt redelijk dichtbij Lancaster en behoort dus ook tot de Amish Country. We waren redelijk op tijd uit bed, maar onze Inez lag nog een partijtje te snurken, dat we het niet over onze hart konden verkrijgen om haar wakker te maken. Dus voor we weg reden was het ongeveer 9:15 uur. Dus op weg naar Intercourse.
In Intercourse heb je een pretzelfabriekje, waar ze ook rondleidingen geven. Achter de toonbank stond een Amish-meisje. Kapje op haar hoofd en een zwarte jurk aan. En daar dan wel weer gympen onder. Ze vertelde ons dat de 1e rondleiding pas om 11:00 uur zou beginnen. We besloten hier toch op te wachten aangezien we het fabriekje graag wilden zien. Dus eerst maar eens op zoek naar koffie. In Intercourse heb je ook een Kitchen Kettle Village. Dit zijn allerlei winkeltjes die geleid worden door de Amish people. Volgens Ronald een soort van Volendam, maar nog erger. Hij had wel gelijk. Maar goed uiteindelijk belandden we in een soort bakkerswinkeltje met allerlei bakspullen. Het leuke was dat er ook een klein fabriekje was waar Amish-vrouwen druk in de weer waren met jam maken en dit vervolgens in glazen potten deden. Pieter, Jillian en Inez mochten ondertussen een gingerkoekje versieren. Een gingerkoekje komt ook voor in de film Shrek. Dat is het deegmannetje. Wij konden vervolgens wat foto's nemen van hun en de vrouwen die druk aan het werk waren. De koek smaakte heerlijk. Inmiddels was het bijna 11:00 dus op naar de pretzelfabriek. Tegenover de pretzelfabriek was een bank. Bij de bank stonden 2 koetsjes met paarden. Hiervoor waren speciale parkeerplaatsen gemaakt. Was komisch om te zien. Leven volgens een 300 jaar oude traditie, maar wel een bankrekening hebben. Snel even wat foto's genomen.
Pretzels zijn een soort van zoute krakelingen. Wij eten vaak de stokjes in Nederland. Het meisje wat die ochtend achter de kassa stond, ging nu uitleggen hoe de pretzels werden gemaakt. Het fabriekje was alleen op zaterdag echt in bedrijf, maar dat maakte verder niet uit. Ze deed voor met deeg hoe zij alle pretzels handmatig maakten. Vervolgens kregen wij ook allemaal een stukje deeg om het te proberen. Eerst handeling voor handeling. Later in één handbeweging. Nou dat ging nog best goed (bij sommigen dan) Onze eigen huiskok lukte het dus niet. En deze echte amateur dus wel :-).
Het deeg werd verder niet gebakken, want daar was geen tijd voor. Nou die tijd hadden wij ook niet. Dus maar een kant en klaar-zakje gekocht. Ook kregen we allemaal nog een sticker voor goed gedrag.
"Echte Pretzel twisters". Waren allemaal toch blij dat we gebleven waren. Het was inmiddels lekker warm, dus airco aan en op zoek naar een supermarkt voor eten en een benzinepomp.
Ja en dan sta je bij een pomp en moet je eerst lezen wat er nu getankt moet worden. Oke duidelijk, maar hoe werken hier de pomps. Kijk en dan is het leuk dat iedereen toch openstaat voor contact. We hielden de man naast ons even staande. En wat vragen alle Amerikanen als 2e aan ons? (de 1e vraag is nl. altijd How are you?) De 2e vraag: Where do you come from? Oh Holland. Oh nice, I like that country. Deze Amerikaan was ook aangenaam verrast, want hij wees op zijn shirt. Hij werkte bij een bedrijf, die regelmatig zaken deed met Nederland. Barneveld op precies te zijn. Hij kwam daar regelmatig. Hij vond Nederland zo'n schoon land en hij wilde er wel wonen. Het is dat hij kinderen had, maar anders was hij geëmigreerd. Hij zei dat Amerika aan het afglijden was. Nou zo ervaarden wij het niet. Maar goed hij vertelde hoe de pompen werkten en toen konden wij weer verder. Op zoek naar een supermarkt. We dachten dat we er 1 gevonden hadden, echter het bleek een supermarkt alleen voor kaarthouders. Een soort Makro. Dus toen ik een ouder stel aansprak met de vraag hoe het werkte en alleen brood nodig had, wilde ze wel even met mij terug naar binnenlopen en mij door de kassa heen loodsen. Pieter moest buiten blijven, want er mocht er maar 1 mee naar binnen. En dat was ook weer leuk, kon hij gelijk even zijn Engels oefenen met haar echtgenoot :-). Ik met de vrouw die megawinkel door op zoek naar brood en water. Wat een schat was het. Zo lief. Toen we buiten kwamen stond Pieter gezellig met haar man te kletsen. Leuk hoor. De mensen vriendelijk bedankt en de auto volgeladen. Vervolgens kwam er een Amish familie aan met de koets. Ik er achteraan en vragen of ik een foto van de binnenkant van de koets mocht maken. Nou vooruit. Hij vroeg ook weer waar ik vandaan kwam. Oh Holland. Ja ook een Dutch country. De Amish-gemeente wordt hier ook wel een Dutch country genoemd. Ja zei hij daar stammen wij ook van af. Oh ja, zei ik. Maar mijn gezicht zei van echt niet. Wij zijn toch echt meer open-minded. Ik heb volgens mij ergens gelezen, dat het meer van de Duitsers afkomt. Maar goed. Ik heb hem vriendelijk bedankt voor het mogen nemen van de foto's.
Op naar Canada dus. De tomtom kon Niagara Falls niet aan, dus maar Buffalo ingetoetst. Het vervelende is dat wij geen wegenkaart hebben. Dus we vertrouwen volledig op de tomtom. Nu weet ik dat Buffalo vlakbij de Niagara Falls liggen, maar toch. Het voelt niet echt fijn om zo rond te rijden. Op de borden staan nl. alleen maar de wegennummers en niet de plaatsen waar je heen rijdt. Dus dan staat er I 80 west of I 80 oost. Dus je moet wel blijven opletten. Ik heb nl. in het verleden ook eens gegokt en toen reden we niet naar Nederland, maar naar Duinkerken midden in de nacht. Lekker onder de Frans/Belgische grens rijden richting de kust. Ik dacht toen dat Duinkerken lekker Nederlands klonk. Dus hield ook nog een tijdje vol dat het best goed ging. Tot we bijna in niemandsland reden, bijna zonder benzine in onze kever. Is niet goed voor de sfeer in de auto. Bij een pomp hebben we eerst maar een wegenkaart gekocht. En we rijden dus goed. Wel zo fijn. Onderweg hebben we af en toe regen. Maar het is goed te doen. Wel is het een lang stuk. De kids vermaken zich goed achterin. Meezingen op de I-pods. Ze zitten erg luxe. Verder is het landschap alsof we in Frankrijk of Oostenrijk rijden. Het rijdt heel relaxed.
Het laatste stuk is veel binnendoor rijden, dus dit schiet dan weer niet op. Maar goed om 18:15 uur rijden we richting Buffalo en naderen de Niagara Falls. De tomtom accepteert nu wel het adres van het hotel. Dus we krijgen de juiste aanwijzingen van onze Amerikaanse Truus. Al snel zien we de Canadese grens. Ook hier worden er weer allemaal vragen gesteld wat we komen doen. Wanneer we in Amerika zijn aangekomen etc. De antwoorden zijn goed, dus krijgen we allemaal een stempel in onze paspoorten. De 2e. We zijn in Canada. Op naar het hotel. In de verte zien we al hele hoge gebouwen staan, waaronder dus ook ons hotel. Het Embassy Suites Niagara Falls in Niagara Falls. Als we voor het hotel komen, staan er al portiers klaar. De auto wordt weggereden. Wat een luxe. Bij het inchecken krijgen we kamer 4 op verdieping 25. Het uitzicht is op de watervallen, alleen niet op beiden (Amerikaanse en Canadese). We hebben nu alleen zicht op de Canadese kant. We hebben echter gereserveerd voor beide kanten. Dus terug naar de receptie. We mogen nu nog hoger. De 35ste verdieping. Als we met de lift omhoog gaan, dan voelt het niet fijn in je maag. Later ervaren we als we naar beneden gaan, dat het ook niet prettig voelt in je benen. Ze lijken wel van rubber. Dat belooft wat voor New York..
Het uitzicht op beide watervallen is spectaculair. Zo mooi. We voelen ons bevoorrecht. Wauh!!!
Snel warme kleding aan (gelukkig heb ik die bij mij, zie verslag van gisteren). Het is hier erg koud en het waait. Er ligt nog ijs in de watervallen, dus een boottocht met Maid of Mist gaat definitief niet lukken. Dat is jammer. Maar ook begrijpelijk. We willen geen Titanic-story meemaken. Dat we geraakt worden door een ijsschots die naar beneden valt. Maar er zijn gelukkig nog wel alternatieven. We kunnen wel achter de watervallen langs. Dit gaan we morgen proberen. Vanavond zijn we even snel gaan kijken bij de watervallen. Indrukwekkend is het. Maar het wordt hier snel donker, dus snel terug naar onze kamer. Inmiddels zijn de lichten bij de watervallen aangegaan. Dus soms zijn ze rood, groen etc. Dat wordt slapen met de gordijnen open ;-)
Onze kamer is trouwens geweldig groot. Er is een bubbelbad en als je daar inzit, kun je bijna nog steeds de watervallen zien. Ook kun je vanuit bad televisie kijken. De meiden zitten nu in bad onder het schuim. En een lol dat ze hebben.
Ik zit nu in de lobby en de wind giert door de liftschaften heen. Spoky.
Ik ga zo ook even informeren welke kamer we hebben. Ik ben het kwijt. Ik denk 3505, maar weet het niet zeker.
Zal de vermoeidheid wel zijn.