Lazy sunday, duck Tour, Red Sox, awesome smore

Vanochtend even lekker niets. Het is bijna een zondag in Limmen. Niets hoeft en alles mag. We hebben gisteravond nog even lang nagezeten met John. Heel gezellig. Om 7:30 uur ruikt het huis van de verse pancakes en wafels. We gaan douchen en naar beneden. Leuk om ook Finn te ontmoeten. Je moet het maar leuk vinden hoor. Je bedje afstaan aan een paar verre familieleden uit Holland. De jongens spelen dezelfde games als Pieter in Limmen. We gaan genieten van de heerlijke pancakes. Heerlijk hoor.
De kinderen genieten van even helemaal niets. In de kelder staat een drumstel. Nou jongens Inez heeft talent. Ze vindt het fantastisch. Ook staat er een tafelvoetbalspel en een ijshockeyspel. Pieter en Jillian gaan een ijshockeyspel spelen. Wat een luxe allemaal. Ronald en ik zijn helemaal verliefd op het huis. Echt een plaatje.
John brengt Finn naar een vriendje en van Jack komt er een vriendje spelen. Ik doe ondertussen de was en check mijn mail. Lieve mensen het blijft leuk jullie reacties. Ga door daarmee. Ook heb ik nog een mail van kapitein Jim. Hij vindt de meegebrachte stroofwafels, die we gisteren hebben gebracht heerlijk. Als John terugkomt drinken we gezellig een bakkie koffie met gebak. De kinderen vermaken zich uitstekend. Na de lunch is de was klaar. Nog even bellen met mijn ouders. Zijn blij om ons weer te horen. We begrijpen dat ze ook contact hebben gehad met tante Corrie. Zij is de mama van John. John gaat met Jack en zijn vriendje naar een trampolinespeelparadijs en wij gaan opnieuw naar het centrum van Boston. Ronald heeft allerlei tips van John gekregen waar hij moet parkeren. Gisteren waren we voor 5 uur ongeveer 35 USD kwijt. Maar toen stonden we echt midden in het centrum. John adviseert om bij het museum of Science te gaan staan. Hij geeft ons een reductiekaart mee die we door de parkeermeter kunnen halen. We sluiten het huis af.
Nog snel even een paar foto's van de voorkant van het huis gemaakt. Blijven we hier wonen of niet? Ik begrijp van de meesten van jullie dat het leuk zou zijn als we toch weer terug zouden komen.
Op naar centrum Boston. We willen een Duck Boat Tour gaan doen. Dit is een toer met een amfibievoertuig. Eerst gaan we over de weg en na een splash gaan we varend verder. Als we bij het museum of science aankomen is het druk. Dit is een museum a la Nemo. De kinderen kunnen allerlei proefjes doen. Helaas hebben we hier geen tijd voor.
Het meisje van de Duck Boat Tour zegt dat er pas weer plek is vanaf 15:00 uur. Dus moeten we 1,5 uur wachten en dat vinden we zonde van de tijd. We vragen of er geen andere optie is. We kunnen ook opstappen bij het aquarium, maar dan moeten we eerst de halve stad door. En het parkeren is daar megaduur. Wat doen we?
De eerstvolgende tour start daar om 14:20 uur. En duurt ongeveer een 1 uur. Ik stel voor om een taxi te nemen, zodat we daar precies op tijd aankomen. Het meisje reserveert alvast de kaartjes voor ons. We rennen het gebouw uit op zoek naar een taxi. Gelukkig staat er al eentje klaar. We vragen wat het kost, maar onze tijd is ook kostbaar. Dus we besluiten de taxi te nemen. We worden voor het aquarium afgezet bij de Duck Tour-organisatie. We zijn de eersten. We hebben alle tijd om nog wat foto's te nemen. Het voertuig ziet er grappig uit.
De chauffeur/kapitein die ons gaat rijden/varen is nog grappiger. Wat een lol heeft deze man in zijn werk. Hij vraagt eerst aan iedereen waar iedereen vandaan komt. Wij zijn als laatsten aan de beurt. We besluiten i.p.v. Holland, gewoon Limmen te zeggen. LIMMEN?? Where's that??? Holland.
Oh Dutchies. How nice! We zitten vooraan en hebben zijn volledige aandacht. We rijden eerst door het centrum van Boston. Bij elk kruispunt probeert hij via de microfoon even de aandacht van de touristen/zwervers of wie dan ook te trekken door een eend na te doen. Probeer het maar te filmen. Op een gegeven moment gaan we voor de splash. Hij zet het voorraam wagenwijd open. De splash is niet zo hard als in Rotterdam, maar zijn enthousiasme is zo leuk. We varen door een binnenwater van Boston. Op een gegeven moment vraagt hij aan Pieter of hij een stukje wil varen. Dus Pieter gaat achter het stuur zitten en vaart verder. Hij vraagt ondertussen van alles aan Pieter. Af en toe plakt hij een duck-sticker op Pieter. Na Pieter mag Jillian varen. Als ik roep geen stickers op haar, krijg ik een sticker op mijn voorhoofd. Lol. Maar Jillian zit op een gegeven moment onder de stickers. De stickers zijn zo geplakt dat het net een eendensnavel is. Jillian zit te genieten achter het stuur. Het is ook net of ze al het Engels begrijpt. De kapitein zit naast haar en moet ook erg lachen. Na Jillian mag Inez achter het stuur zitten. Ze vaart echt door de haven. Ook zij krijgt heel veel stickers en heeft ook een eendensnavel van stickers aan haar gezicht hangen. Ze krijgt ook nog een tropenhelm op haar hoofd. Dat gezicht van haar. Heel komisch. En ja dan mag er nog een vrijwilliger. Jullie begrijpen het al. Ronald mag ook nog even sturen. Eerst denk ik nog dat hij de wal weer op mag rijden, maar dat gaat net iets te ver. De kapitein moet wel lachen om de Dutchies. Hij vraagt aan ons of wij ook zoiets in Nederland hebben. We laten hem foto's van de splashtour in Rotterdam zien. Oke een bus. Maar dat bedoelde hij niet. Hij bedoelde een amfibievoertuig net als dit. Wij zeggen nee. Hij vertelt aan ons dat hij laatst een Duits meisje achter het stuur had gezet en dezelfde vraag stelde. Zij antwoordde ontkennend. Nee deze voertuigen kende ze niet. Misschien werd het tijd dat ze ook naar Duitsland kwamen. Nou, zei de kapitein, heel lang geleden kwamen er heel veel naar Duitsland.
Wij moesten hier erg om lachen.
Wat een superleuke tour hebben we gehad en wat is Boston toch een gave stad. Oud en nieuw dwars door elkaar. Maar ook een niet zo grote stad.
Na de Duck Tour lopen we even het centrum in. Jillian wil even langs American Eagle Outfitters. Leuke winkel. We hebben niet echt tijd, maar horen dat de winkel ook op Times Square zit. Komt goed.
Op straat loopt een theatergezelschap verkleed als de Wizard of Oz. Maar Inez loopt nog steeds met haar eendenstickersnavel op. Ze valt meer op. Ze vragen of Inez met hun op de foto willen. Natuurlijk. En dan weer de vraag waar we vandaan komen en hoelang we al in Amerika zijn. Ook waar we nog naar toe gaan. New York City! Awesome!
Het klinkt als getver, maar het betekent zoiets als gaaf, geweldig!
Ik wil graag nog naar het honkbalstadium van de Red Sox. Dit staat echt voor Boston. John heeft verteld dat er zoveel historie in dit stadium zit en als je in Boston bent, daar geweest moet zijn. We horen dat de laatste tour om 17:00 uur is. Dat wordt weer rennen voor een taxi. Ik weet niet wat het is, maar we are lucky today. 5 mensen is eigenlijk niet toegestaan, maar we blijven lachen. En dan mag er soms meer. De chauffeur brengt ons terug naar onze auto in de parkeergarage. Snel afrekenen, hup in de auto, tomtom instellen en gaan.
We komen rond 16:20 uur aangestuiterd bij het stadion. Overal waar je kijkt zie je RED SOX staan. Deze sport wordt echt beleefd. We kopen kaartjes voor de tour. De tour begint in een megafanshop. Overal waar je kijkt petjes met Boston of de Red Sox erop. We gaan op de foto met petjes, met honkbalknuppels en de sponzen handschoenen, die de fans tijdens de wedstrijd omhoog houden. Ook hangt de winkel vol met kleding. De tour is echt gaaf. We hadden een ontzettend groot stadion verwacht. Maar het is een knus stadion. Niet vergelijkbaar met een voetbalstadion. Het stadion is uit het jaar 1912 en is het oudste van Amerika. Het heeft een a-symmetrische vorm. De gids, die echt goed is, legt uit dat er nog hele oude stoeltjes staan. Als ze deze vervangen voor nieuwere dan dienen er ook gangen vrijgehouden te worden i.o.v. de brandweer. Dit scheelt zo'n 3000 plaatsen. Dus daarom blijven de oude stoeltjes staan. Dit geeft een enorme charme aan het stadion. We lopen het hele stadion rond. Er staan op de bovenste ring hoge tafels en barkrukken. Je zit gewoon in de buitenlucht. Het seizoen loopt van april tot oktober. Helaas is er geen wedstrijd, maar de kaartjes zijn ook erg duur en bijna niet te krijgen. Deze league bestaat uit 162 wedstrijden per seizoen. 81 thuis en 81 uit. New York is de grootste concurrent van de Red Sox. Een beetje Ajax-Feijenoord.
We mogen overal komen, behalve de thuiskleedkamer. Ook zijn we in de ruimte waar de verslaggevers zitten. Het scorebord wordt nog met de hand bijgewerkt. Nostalgie is wat het uitademt. We hebben er geen spijt van dat we hiernaar toegeweest zijn.
Helaas geen tijd meer voor de universiteiten o.a. Harvard. Maar wie weet ooit..
We rijden vervolgens naar John. We gaan pasta eten en Ronald en John gaan boodschappen doen en het eten maken. Luxe.
Ik regel ondertussen de was. De kinderen kijken even op de ipad naar een Nederlands programma. John zijn kinderen zijn er niet meer. Jammer.
De mannen gaan koken en ondertussen nemen we een wijntje. Op de pc zien we foto's van het 60-jarig huwelijksfeest van John zijn ouders voorbijkomen. Ook mijn ouders staan op de foto. Hé opa en oma.
Kaarsjes aan, wijntje, gezellig met z'n allen aan de lange tafel. John vertelt dat wij de eerste gasten zijn die gebruik maken van de gastenslaapkamer. Wat een eer. Na het eten wil Jillian weer marshmallows roosteren bij de openhaard. Alles kan bij John.
Dus daar zitten onze schatjes weer voor de openhaard. John vertelt dat de marshmallows op koekjes met een stukje chocola erop horen. De Amerikanen en ook Canadezen noemen dit vervolgens smores.
Nou echt awesome deze smores! De kinderen zijn niet meer te houden. John daagt Jillian uit om een nieuwe smore te bedenken. Nou dat kan ze hoor. Met slagroom, hagelslag uit Nederland, fruit en heel veel lol.
Ze besluit ze JJ te noemen. John Jillian smores. Volgens John kan ze beroemd worden.
Als Inez vervolgens gaat rijmen op smore, kan het voorkomen dat er Nederlandse woorden voorbij komen, die in het Engels hele andere betekenissen hebben. John vraagt zich af of hij moet uitleggen wat het betekent. Nou de kinderen in Nederland zijn echt niet verlegen. Kom maar door. Een lol dat ze hebben. Ik ga het woord niet herhalen.
Inez breng ik lekker naar haar bedje. Pieter en Jillian vinden het super hier. De muziek gaat aan. Nou John (onze John dan) je lijkt op je neef in Boston. Bij jou altijd goede muziek, nou hier ook. Een goede herinnering voor als weer in Nederland. Het liedje Royals van Lorde zal ons altijd herinneren aan deze avond in Boston. Good memory.
Kortom Boston is een aanrader.
Kids naar bed. Nu bijna 00:30 uur. Morgen op naar New York City. Gaan we het avontuur aan om met de auto de Brooklyn Bridge over te gaan richting ons hotel. Kijken of het verkeer echt 4 x Parijs is.
Will be continued...