Back in the USA, U-turns, Amsterdam, scary movie 1
Door: Astrid
Blijf op de hoogte en volg Astrid
25 April 2014 | Verenigde Staten, Shelburne
Goodmorning!
Vandaag is het donderdag 24 april.
Nou Heidy gisteravond weer verdwaald in het hotel. Ik dacht dat ik een ezelsbruggetje had. De eerste 2 cijfers opgeteld, stond voor het laatste getal, namelijk 5. Dus ik dacht nu weet ik het. 2305. 2 en 3 samen 5. Dus ik de lift in naar de 23ste verdieping. Je raadt het al, mijn kaartje voor de deur werkte niet. Ik kloppen. Wat denk je?
Helaas George Clooney met een nespresso Volluto. What else, vroeg hij nog. Ik vroeg heb je geen Lungo. Ha, ha. Nee, dus toch maar Ronald gebeld welke kamer we hadden. 3205. Oh vermoeiend.
We hebben weer de hele nacht met de gordijnen open geslapen. We hebben echt waar voor onze uitzichtprijs gehad.
Ik heb zo veel foto's genomen en Ronald heeft veel gefilmd, dus pap en mam ik begrijp nu jullie films uit Canada hoor. Water en bomen. En wat nog meer? Bomen en water. Nee hoor het is zo mooi. Deze natuur kennen wij niet, dus je blijft foto's nemen.
Vanochtend vroeg uit de veren, want we hebben vandaag een lange autorit voor de boeg. Van Niagara Falls (Canada) naar het plaatsje Stowe (Vermont) in Amerika. Op google maps staat 448 mijl (720 km) en qua reistijd ongeveer 7 uur en 40 minuten zonder pauze. Lijkt wel of we op zomervakantie naar Italië of Spanje gaan.
Voordat we de klaargezette auto instappen, checken we alle 4 nog even onze apps en mails. We lijken wel een stel internetjunkies met z'n vieren. We hadden nl. alleen wifi in de lobby. Dus zodra we beneden zijn even checken dus. Het blijft toch leuk om even contact te hebben met Limmen. Hé meiden?
We moeten eerst de brug over naar de Amerikaanse kant. We lijken wel een stel misdadigers. Zoveel vragen als we krijgen. Niet normaal.
Maar goed we worden toch weer toegelaten in de USA.
We zijn nog niet zolang onderweg als de boordcomputer van de auto aangeeft dat de rechterband achter iets te weinig lucht heeft. Dus op zoek naar een pomp voor lucht en een bakkie koffie. Als dat geregeld is, gaan we maar in de relaxstand zitten en blik op oneindig. Wij dan en Ronald natuurlijk niet. Het is niet druk op de weg, maar er rijdt genoeg politie. Af en toe worden er zomaar mensen tot stoppen gemaand zonder aanwijsbare reden (vinden wij).
We zien op onze wegenkaart dat wij langs het plaatsje Amsterdam zullen rijden. Wat is nu leuker als we daar kunnen stoppen voor een lunch.
We besluiten eerst maar eens wat broodjes, kaas en nutella en wat fruit te scoren. Dus zo rond 13:00 uur gaan we de weg af. Nou de supermarkt is zo gevonden en na een sanitaire stop en boodschappen gaan we weer door. Maar dan komt er een nog grotere uitdaging. Hoe komen we weer op de goede weg. Nou dat valt echt niet. We weten dat we op I-90 east moeten komen, maar hoe? De tomtom stuurt ons alle kanten op, behalve de goede. Volgens ons dan. We keren en keren. Heel vermoeiend. Uiteindelijk hebben we weer de goede weg en rijden richting Amsterdam. Onderweg komen we ook nog Barneveld tegen. Gek hoor. Maar het zegt wel iets over onze voorvaderen. Ondernemend volkje.
Iets later dan gepland rijden we Amsterdam in. En gaan op een parkeerplaatsje een broodje eten. Nou dit is bij lange na niet ons Amsterdam, wat een armoe hier. Echt vergane glorie. Dus snel broodje op, tanken en rijden maar weer. Nog heel veel miles te gaan. Maar ja, dan komt weer het probleem van de juiste weg opdraaien. Valt echt niet mee hoor. Dat worden dus weer een paar u-turns.
De kinderen horen we niet achterin. Pieter zit op de e-reader te lezen, Inez kijkt op de i-pad Ariël de kleine zeemeermin. En Jillian? Die oefent alvast de liedjes van de schoolmusical. Nou die moet nog goed oefenen. We zijn het erover eens dat het goed is dat ze niet de hoofdrol heeft en solo's moet zingen. Uhm....!
Gelukkig hebben we weer de goede weg te pakken en rijden nu zelfs langs Rotterdam. Tjsa. Waarom 8 uur vliegen?
We rijden overigens al een behoorlijke tijd in de staat New York. We zien op de borden regelmatig hoeveel mile het nog is naar de stad New York. Het is toch wel gaaf om te zien. Dat we al zo dichtbij zijn. Maar eerst gaan we dus naar de staat Vermont. Dit ligt richting Canada.
Het valt ons wel op dat er ook veel vervallen huizen staan en dat er overal veel troep ligt. In de stad Washington was het behoorlijk netjes.
Ik had thuis nog de illusie dat we vandaag ook nog naar een teddyberenfabriek zouden kunnen. Maar dat is niet realistisch. We rijden en rijden door een prachtig natuurgebied "Adirondack park". Als we de staat Vermont binnenrijden, lees ik op de borden dat Vermont een Green Mountain-staat is. We rijden over wegen met prachtige glooiende heuvels en bergen in de verte. Hierboven hangen dan wat schapenwolkjes. Het is net een schilderij. Het is echt heel mooi. Ik ga proberen hier ooit naar terug te keren, maar dan in de herfst. Dit gebied staat bekend om de Indian Fall. In de herfst kleuren alle bladeren van de bomen rood. Het lijkt dan net of ze in de brand staan. Maar nu is het ook al geweldig mooi.
De navigatie geeft nog ca. 5 miles aan. We rijden bijna het plaatsje Shelburne in. Hier is de teddyberenfabriek gevestigd. Ik had dus thuis bedacht om te overnachten in Stowe. Maar dat zou betekenen dat we eerst naar Stowe moeten en morgen weer terug. Dus is het handiger om hier ergens te overnachten. We hebben gelukkig nog niets vastgelegd. Maar hier hebben we al een tijdje geen hotel of iets gezien. Dus mocht het niet lukken in Shelburne besluiten we door te rijden naar Burlington. Dit is een redelijk grote plaats. Maar soms heb je vaker mazzel (hiep hiep we hebben de tomtom nog, nadat deze de hele nacht op het autodak heeft gelegen in Washington) op je vakantie. We rijden de fabriek voorbij het centrum van Shelburne in. Eerst rijden we langs een aftands motel. Nee dit wordt het niet. Maar dan geeft de tomtom de volgende naam: Heart of the Village Inn. Klinkt goed toch?
We zien een prachtig ouderwets huis en besluiten te vragen of ze nog plek voor ons hebben. Het is een bed en breakfast. De eigenaren zijn toevallig in het huis. Dit blijkt achteraf. De kinderen laten we even in de auto en wij krijgen ondertussen een rondleiding. We zijn bijna de enigste gasten. Volgens de eigenaar is het nu het "mud-season". Het voorseizoen. Het is een sfeervol oud huis uit 1868. We kunnen kiezen waar we willen slapen. In een ontzettend mooi verbouwde stal. Wij liggen dan beneden en de kinderen apart boven. Dit lijkt mij niet echt fijn voor Pieter en Jillian. Inez ligt nl. bij ons. Of in het huis.
We besluiten voor het huis te gaan. 2 slaapkamers, die met elkaar verbonden zijn. De eigenaren wonen ergens anders, dus we zijn dan alleen in een groot krakend oud huis. Er is alleen één andere gast in het huis. Deze verblijft op de bovenverdieping. Pieter: "en als dat nou eens een psychopaat is"? Jillian: "Ja, misschien gebeurt er vannacht wel wat". Getver door hun voel ik mij ook al niet meer zo prettig. Ik heb vroeger ook teveel enge horrors gekeken. Nightmare on Elmstreet...
Ik heb toch maar even nagevraagd bij de eigenaresse wat voor gast er dan boven woont. Een man of een vrouw of een stel? Ze moest erg lachen. Het is een jong meisje. Een vriendin van haar, die op het huis past. Nou daar vertrouwen we dan maar op. Maar mensen jullie hebben het adres en de naam van het huis. Dus....
Nee hoor. Dan wordt er opeens op de deur geklopt en springen er 3 de lucht in. En dat was dus o.a. niet Inez. Haha slecht geweten. Inez riep nog dat zij het niet deed. Bleek het de eigenaar te zijn, die nog iets wilde zeggen. Hij had al uitgelegd aan Ronald hoe de deuren op slot moesten, maar hij wilde ook nog vertellen dat zijn vrouw koekjes had gebakken voor ons. Aardig hé. Nou Jillian heeft ze niet genomen, ze kunnen wel vergiftigd zijn. Die is echt erg. Leert ze dit nu van GTST?
Afijn het is een prachtig huis met een veranda met schommelstoelen. Ik ga morgen nog even op de foto, zittend in zo'n stoel. Want ik vind dit zo typisch Amerikaans deze veranda's met schommelstoelen. Maar Ron en Bianca ik kom bij jullie ook nog langs hoor voor de veranda. Bij jullie zitten we ook altijd goed :-).
We hebben 's avond nog even in de huiskamer gezeten. Wat een rijkdom een heel huis voor ons alleen en dat voor 115 USD. De kinderen hebben nog even GTST via uitzending gemist gekeken. Inez gekleurd in haar kleurboek. En ik zit de typen op de laptop.
Nu zitten we allemaal boven. Het is 22:30 uur en iedereen is nog nooit zo snel boven geweest. Ha ha. Al die houten vloeren kraken.
We hebben trouwens ook nog 2 badkamers ter beschikking, waaronder ook 1 met een bad op pootjes. Ik vind dit wel genieten hoor zo'n overnachtingsadresje. Net even anders dan zo'n megahotel.
Nou lieve mensen dat morgen. (Hoop ik...)
Vandaag is het donderdag 24 april.
Nou Heidy gisteravond weer verdwaald in het hotel. Ik dacht dat ik een ezelsbruggetje had. De eerste 2 cijfers opgeteld, stond voor het laatste getal, namelijk 5. Dus ik dacht nu weet ik het. 2305. 2 en 3 samen 5. Dus ik de lift in naar de 23ste verdieping. Je raadt het al, mijn kaartje voor de deur werkte niet. Ik kloppen. Wat denk je?
Helaas George Clooney met een nespresso Volluto. What else, vroeg hij nog. Ik vroeg heb je geen Lungo. Ha, ha. Nee, dus toch maar Ronald gebeld welke kamer we hadden. 3205. Oh vermoeiend.
We hebben weer de hele nacht met de gordijnen open geslapen. We hebben echt waar voor onze uitzichtprijs gehad.
Ik heb zo veel foto's genomen en Ronald heeft veel gefilmd, dus pap en mam ik begrijp nu jullie films uit Canada hoor. Water en bomen. En wat nog meer? Bomen en water. Nee hoor het is zo mooi. Deze natuur kennen wij niet, dus je blijft foto's nemen.
Vanochtend vroeg uit de veren, want we hebben vandaag een lange autorit voor de boeg. Van Niagara Falls (Canada) naar het plaatsje Stowe (Vermont) in Amerika. Op google maps staat 448 mijl (720 km) en qua reistijd ongeveer 7 uur en 40 minuten zonder pauze. Lijkt wel of we op zomervakantie naar Italië of Spanje gaan.
Voordat we de klaargezette auto instappen, checken we alle 4 nog even onze apps en mails. We lijken wel een stel internetjunkies met z'n vieren. We hadden nl. alleen wifi in de lobby. Dus zodra we beneden zijn even checken dus. Het blijft toch leuk om even contact te hebben met Limmen. Hé meiden?
We moeten eerst de brug over naar de Amerikaanse kant. We lijken wel een stel misdadigers. Zoveel vragen als we krijgen. Niet normaal.
Maar goed we worden toch weer toegelaten in de USA.
We zijn nog niet zolang onderweg als de boordcomputer van de auto aangeeft dat de rechterband achter iets te weinig lucht heeft. Dus op zoek naar een pomp voor lucht en een bakkie koffie. Als dat geregeld is, gaan we maar in de relaxstand zitten en blik op oneindig. Wij dan en Ronald natuurlijk niet. Het is niet druk op de weg, maar er rijdt genoeg politie. Af en toe worden er zomaar mensen tot stoppen gemaand zonder aanwijsbare reden (vinden wij).
We zien op onze wegenkaart dat wij langs het plaatsje Amsterdam zullen rijden. Wat is nu leuker als we daar kunnen stoppen voor een lunch.
We besluiten eerst maar eens wat broodjes, kaas en nutella en wat fruit te scoren. Dus zo rond 13:00 uur gaan we de weg af. Nou de supermarkt is zo gevonden en na een sanitaire stop en boodschappen gaan we weer door. Maar dan komt er een nog grotere uitdaging. Hoe komen we weer op de goede weg. Nou dat valt echt niet. We weten dat we op I-90 east moeten komen, maar hoe? De tomtom stuurt ons alle kanten op, behalve de goede. Volgens ons dan. We keren en keren. Heel vermoeiend. Uiteindelijk hebben we weer de goede weg en rijden richting Amsterdam. Onderweg komen we ook nog Barneveld tegen. Gek hoor. Maar het zegt wel iets over onze voorvaderen. Ondernemend volkje.
Iets later dan gepland rijden we Amsterdam in. En gaan op een parkeerplaatsje een broodje eten. Nou dit is bij lange na niet ons Amsterdam, wat een armoe hier. Echt vergane glorie. Dus snel broodje op, tanken en rijden maar weer. Nog heel veel miles te gaan. Maar ja, dan komt weer het probleem van de juiste weg opdraaien. Valt echt niet mee hoor. Dat worden dus weer een paar u-turns.
De kinderen horen we niet achterin. Pieter zit op de e-reader te lezen, Inez kijkt op de i-pad Ariël de kleine zeemeermin. En Jillian? Die oefent alvast de liedjes van de schoolmusical. Nou die moet nog goed oefenen. We zijn het erover eens dat het goed is dat ze niet de hoofdrol heeft en solo's moet zingen. Uhm....!
Gelukkig hebben we weer de goede weg te pakken en rijden nu zelfs langs Rotterdam. Tjsa. Waarom 8 uur vliegen?
We rijden overigens al een behoorlijke tijd in de staat New York. We zien op de borden regelmatig hoeveel mile het nog is naar de stad New York. Het is toch wel gaaf om te zien. Dat we al zo dichtbij zijn. Maar eerst gaan we dus naar de staat Vermont. Dit ligt richting Canada.
Het valt ons wel op dat er ook veel vervallen huizen staan en dat er overal veel troep ligt. In de stad Washington was het behoorlijk netjes.
Ik had thuis nog de illusie dat we vandaag ook nog naar een teddyberenfabriek zouden kunnen. Maar dat is niet realistisch. We rijden en rijden door een prachtig natuurgebied "Adirondack park". Als we de staat Vermont binnenrijden, lees ik op de borden dat Vermont een Green Mountain-staat is. We rijden over wegen met prachtige glooiende heuvels en bergen in de verte. Hierboven hangen dan wat schapenwolkjes. Het is net een schilderij. Het is echt heel mooi. Ik ga proberen hier ooit naar terug te keren, maar dan in de herfst. Dit gebied staat bekend om de Indian Fall. In de herfst kleuren alle bladeren van de bomen rood. Het lijkt dan net of ze in de brand staan. Maar nu is het ook al geweldig mooi.
De navigatie geeft nog ca. 5 miles aan. We rijden bijna het plaatsje Shelburne in. Hier is de teddyberenfabriek gevestigd. Ik had dus thuis bedacht om te overnachten in Stowe. Maar dat zou betekenen dat we eerst naar Stowe moeten en morgen weer terug. Dus is het handiger om hier ergens te overnachten. We hebben gelukkig nog niets vastgelegd. Maar hier hebben we al een tijdje geen hotel of iets gezien. Dus mocht het niet lukken in Shelburne besluiten we door te rijden naar Burlington. Dit is een redelijk grote plaats. Maar soms heb je vaker mazzel (hiep hiep we hebben de tomtom nog, nadat deze de hele nacht op het autodak heeft gelegen in Washington) op je vakantie. We rijden de fabriek voorbij het centrum van Shelburne in. Eerst rijden we langs een aftands motel. Nee dit wordt het niet. Maar dan geeft de tomtom de volgende naam: Heart of the Village Inn. Klinkt goed toch?
We zien een prachtig ouderwets huis en besluiten te vragen of ze nog plek voor ons hebben. Het is een bed en breakfast. De eigenaren zijn toevallig in het huis. Dit blijkt achteraf. De kinderen laten we even in de auto en wij krijgen ondertussen een rondleiding. We zijn bijna de enigste gasten. Volgens de eigenaar is het nu het "mud-season". Het voorseizoen. Het is een sfeervol oud huis uit 1868. We kunnen kiezen waar we willen slapen. In een ontzettend mooi verbouwde stal. Wij liggen dan beneden en de kinderen apart boven. Dit lijkt mij niet echt fijn voor Pieter en Jillian. Inez ligt nl. bij ons. Of in het huis.
We besluiten voor het huis te gaan. 2 slaapkamers, die met elkaar verbonden zijn. De eigenaren wonen ergens anders, dus we zijn dan alleen in een groot krakend oud huis. Er is alleen één andere gast in het huis. Deze verblijft op de bovenverdieping. Pieter: "en als dat nou eens een psychopaat is"? Jillian: "Ja, misschien gebeurt er vannacht wel wat". Getver door hun voel ik mij ook al niet meer zo prettig. Ik heb vroeger ook teveel enge horrors gekeken. Nightmare on Elmstreet...
Ik heb toch maar even nagevraagd bij de eigenaresse wat voor gast er dan boven woont. Een man of een vrouw of een stel? Ze moest erg lachen. Het is een jong meisje. Een vriendin van haar, die op het huis past. Nou daar vertrouwen we dan maar op. Maar mensen jullie hebben het adres en de naam van het huis. Dus....
Nee hoor. Dan wordt er opeens op de deur geklopt en springen er 3 de lucht in. En dat was dus o.a. niet Inez. Haha slecht geweten. Inez riep nog dat zij het niet deed. Bleek het de eigenaar te zijn, die nog iets wilde zeggen. Hij had al uitgelegd aan Ronald hoe de deuren op slot moesten, maar hij wilde ook nog vertellen dat zijn vrouw koekjes had gebakken voor ons. Aardig hé. Nou Jillian heeft ze niet genomen, ze kunnen wel vergiftigd zijn. Die is echt erg. Leert ze dit nu van GTST?
Afijn het is een prachtig huis met een veranda met schommelstoelen. Ik ga morgen nog even op de foto, zittend in zo'n stoel. Want ik vind dit zo typisch Amerikaans deze veranda's met schommelstoelen. Maar Ron en Bianca ik kom bij jullie ook nog langs hoor voor de veranda. Bij jullie zitten we ook altijd goed :-).
We hebben 's avond nog even in de huiskamer gezeten. Wat een rijkdom een heel huis voor ons alleen en dat voor 115 USD. De kinderen hebben nog even GTST via uitzending gemist gekeken. Inez gekleurd in haar kleurboek. En ik zit de typen op de laptop.
Nu zitten we allemaal boven. Het is 22:30 uur en iedereen is nog nooit zo snel boven geweest. Ha ha. Al die houten vloeren kraken.
We hebben trouwens ook nog 2 badkamers ter beschikking, waaronder ook 1 met een bad op pootjes. Ik vind dit wel genieten hoor zo'n overnachtingsadresje. Net even anders dan zo'n megahotel.
Nou lieve mensen dat morgen. (Hoop ik...)
-
25 April 2014 - 08:51
Heidy:
Hahahaha wat slim om je mobiel toch steeds bij je te hebben als je in je eentje op pad gaat in het hotel .....stel je voor!
Wat een spooky house...ik snap jill wel haha.
Valt niet mee hè dat wegennet van de Amerikanen ....en hoezo Tom Tom op autodak?
Weer vergeten?
Wat een rit op zo'n dag steeds jeetje ik heb echt bewondering voor jullie hoor.
Hoop dat de vrouw een heerlijk ontbijt voor jullie heeft gemaakt en dat jullie goed geslapen hebben daar ...vol verwachting klopt maar hart naar het volgende avontuurlijke verhaal.
Dikke kus van ons!
-
25 April 2014 - 09:04
Papa En Mama :
Ronald en Astrid wat weer een belevenis , en Jillian ik begrijp je het lijkt wel een film af en toe een beetje eng , die mensen zien er anders uit en dat huis heel oud en dat gekraak, mama kijkt gerust wel goed uit het is zelf ook niet zo,n held hoor Jillian nu weer op naar de volgende dag we gaan het missen de verhalen als jullie weer thuis zijn veel plezier en voorzichtig liefs papa en mama opa en oma -
25 April 2014 - 10:11
Gerardine:
Goedemorgen (hopelijk) familie Mulder,
Ik hoop dat jullie goed geslapen hebben. Heb de foto gezien, ziet er prachtig uit, maar zou ook zomaar een decor kunnen zijn van een horror-film. Ook weer een ervaring om in een "gewoon Amerikaans huis" te overnachten.
Fijn om te lezen, dat jullie het zo leuk hebben en dat jullie (bijna) alles doen wat jij gepland heb. (volgt de rest jou nog trouw, Astrid???).
Veel plezier op jullie avontuur vandaag en ik kijk uit naar het verslag
Gerardine -
25 April 2014 - 10:11
Gerardine:
Goedemorgen (hopelijk) familie Mulder,
Ik hoop dat jullie goed geslapen hebben. Heb de foto gezien, ziet er prachtig uit, maar zou ook zomaar een decor kunnen zijn van een horror-film. Ook weer een ervaring om in een "gewoon Amerikaans huis" te overnachten.
Fijn om te lezen, dat jullie het zo leuk hebben en dat jullie (bijna) alles doen wat jij gepland heb. (volgt de rest jou nog trouw, Astrid???).
Veel plezier op jullie avontuur vandaag en ik kijk uit naar het verslag
Gerardine -
25 April 2014 - 15:08
Linda:
Hoi Vakantiegangers,
Wat een prachtige verhalen! Start niks vermoedend mijn oude laptop op, met oud mail-adres en lees al jullie leuke mailtjes. Ik was wel even bezig ;-). Vanaf nu zal ik elke morgen even kijken...
Wat een goede planning heb je gemaakt As, en wat doen jullie allemaal gave dingen!
Danique krijgt ook geregeld foto's van Jill, dus daar genieten we ook al van!
Héél véél plezier nog en geniet er maar lekker van!!!
Groetjes en een dikke kus van ons.
-
25 April 2014 - 15:08
Linda:
Hoi Vakantiegangers,
Wat een prachtige verhalen! Start niks vermoedend mijn oude laptop op, met oud mail-adres en lees al jullie leuke mailtjes. Ik was wel even bezig ;-). Vanaf nu zal ik elke morgen even kijken...
Wat een goede planning heb je gemaakt As, en wat doen jullie allemaal gave dingen!
Danique krijgt ook geregeld foto's van Jill, dus daar genieten we ook al van!
Héél véél plezier nog en geniet er maar lekker van!!!
Groetjes en een dikke kus van ons.
-
25 April 2014 - 19:42
Kea:
Wow wat superleuk om jullie verhalen te lezen!! En wat hebben jullie al veel meegemaakt! Heel gaaf allemaal. Sorry voor de late reactie maar ik dacht dat het 'spam' was en had al een aantal mailtjes weggegooid....slimpie he?? Nu heb ik alles doorgelezen en ben weer helemaal op de hoogte. Ben nu al benieuwd naar de volgende dag. Hier alles prima! We hebben vandaag een hele gave Koningsspelen dag gehad op camping Bakkum en het strand met in totaal iets van 1600 kinderen van verschillende scholen! Top, maar helemaal niks bij jullie verhalen natuurlijk maar verschil moet er wezen.....
Heel veel plezier nog en ik ga vanaf nu dagelijks mijn mail checken. veel liefs van kea -
26 April 2014 - 01:28
Bianca:
Hoi hoi. As, je bent een held (Jill ook hoor). Een huis waar veel "rottigheid" mogelijk is....Gelukkig was je wat gewend door de nepmuizen.... Ik hoop dat jullie lekker geslapen hebben. Deze keer waarschijnlijk niet met de gordijnen open. En ja jullie zijn welkom in de veranda, kunnen we alle verhalen horen. Gezellige koningsdag gewenst. Tot straks....!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
