Brooklyn Bridge, Top of the Rock, 15 sec. of fame

Donderdag 1 mei. Wat gaan we doen vandaag? Er zijn nog best veel leuke dingen te bedenken. Deze stad gaat nooit vervelen.
Onze schoenen en jassen zijn weer droog. We kleden ons weer goed aan, paraplu's mee en om 10:00 uur lopen we het hotel uit richting 5th Avenue en dan Uptown richting Central Park. We hebben een nieuwe kaart van New York gehaald bij de receptie. De oude is compleet verregend.
We gaan eerst naar Bloomingdale's om nieuwe hemden voor Ronald te kopen. We komen er al snel achter dat deze kant op er veel mooiere winkels zijn. Onderweg komen we een ATM tegen. Bij deze ATM komt er geen geld uit, maar cupcakes. In heel New York kun je cupcakes kopen.
Als we verder lopen, staat er binnen de kortste keren het zweet op onze rug. Als we in een winkel stil staan, dan voelen we ons allemaal moe en draaierig. Dus we besluiten maar gewoon door te lopen dan voelen we het minder. Het is vandaag heerlijk weer. De zon is eindelijk doorgebroken. We beseffen ons al snel dat we veel te warme kleding aan hebben. We zijn bijna bij Central Park als we een mega Applestore ontdekken. Daar moet natuurlijk iets gekocht worden. Er loopt één iemand met een grote smile door New York vanaf nu. Naast de Applestore zit een speelgoedwinkel Schwarz. Deze is ontzettend mooi.
Inez wil alles wel hebben. Nou dat gaat niet meer gebeuren. Okee, alleen een glittertatoeage.
We zien de mooiste knuffels, maar de prijskaartjes die eraan hangen....
Snel naar buiten.
Het is echt prachtig weer. New York met dit weer voelt toch heel anders hoor dan gisteren. Toen liepen we te soppen in onze schoenen.
We besluiten eerst naar het hotel terug te gaan, want we zijn verkeerd gekleed. Zomerjassen mee in de tas. We kunnen nu zonder jas naar buiten. Zonnebril op, zonnebrand op onze neuzen en gaan.
We lopen nu richting Top of the Rock bij Rockefellercenter. Direct om de hoek van ons hotel zit een brandweerkazerne. De hele dag horen we de brandweerwagens rondrijden. We hebben even gegoogeld op internet of we een brandweerkazerne van dichtbij kunnen bekijken. Heel dichtbij dus. De brandweer (FDNY) verleent ook medische ondersteuning, vandaar dat er zoveel wagens in de rondte rijden met sirene. De brandweer is hier binnen 4 minuten ter plekke. Dit lukt in Nederland slechts voor 6%.
We nemen wat foto's van de wagens en zien ook een memorial voor overleden brandweermannen. We zien direct dat deze mannen zijn omgekomen bij de aanslagen van 11-9-2001. Als we dit tegen elkaar zeggen, roept een brandweerman ons naar binnen. We mogen gerust even kijken. En weer zijn we zwaar onder de indruk. 10 lachende mannen, sommigen op jonge leeftijd die er dus niet meer zijn. Als we vertellen dat 10 mannen op 1 korps best veel is, kan de brandweerman alleen maar bevestigd knikken. We zien ook dat hij er emotioneel van wordt. Heftig.
We bedanken hem dat we even naar binnen mochten komen en wensen hem het allerbeste.
Als we bij het Rockefellercenter aankomen is het druk bij de kaartuitgifte. Op basis van onze New York City Pass kunnen wij onze voucher omruilen voor een echte toegangskaart. We krijgen te horen dat de eerstvolgende tijd voor de lift ongeveer 15:50 uur is. We hebben geen zin om hier op te wachten. Daar is het te mooi weer voor. We boeken een tijdstip voor 18:00 uur. We moeten alleen dan weer op dit tijdstip terug zijn. Onhandig, maar het is niet anders. Er staan verbazingwekkend veel Nederlanders om ons heen. We krijgen nog een eettip voor vanavond: Ellen Stardust Dinner. De obers en serveerster treden ook op als zanger/zangeressen. Klinkt goed.
We besluiten eerst met de metro naar de andere kant van Manhattan te gaan. Onder het water door naar Brooklyn. We willen dan over de Brooklyn Bridge teruglopen Manhattan in. De metro hebben we aardig in de smiezen. Op het perron vraagt een New Yorker waar we vandaan komen. Holland! Ah, New York was vroeger van jullie. Ja, dat klopt zeggen we. Hij moet hier erg om lachen. We moeten 1 x overstappen en we staan in Brooklyn. Hier loopt heel ander volk dan in Manhattan.
We lopen in onze shirt met korte mouwen de brug op. Ronald neemt Inez op zijn nek en zo loopt hij samen met Inez de brug op. En een lol dat ze hebben. We nemen leuke foto's. De voetgangers lopen op een wegdek dat boven de auto's is. Je loopt dus boven het autoverkeer. Een knap stukje werk. De brug is gebouwd tussen 1869 en 1883. Er rijden per dag 120.000 auto's over de brug. Als we over de brug lopen zien we het vrijheidsbeeld in de verte en dichtbij de skyline van Manhattan.
Nadat we over de brug zijn gegaan, gaat bij Inez haar legging uit. Ze loopt in haar korte broekje met blote benen. Wat een verschil met gisteren.
We weten niet wat het is, maar de tijd vliegt hier. We maken lange dagen, maar hebben deze ook echt nodig. We beseffen dat als we om 18:00 uur weer terug moeten zijn bij Top of the Rock dat we stevig moeten doorlopen of de metro of een taxi moeten nemen.
We kiezen voor het laatste. Het is een sport om een taxi te vinden hoor. Er rijden er genoeg, maar er zijn ook veel mensen die er gebruik van maken. Afijn we zijn volleerd. We steken alle 5 één arm in de lucht en duiken na overleg de taxi in. Het is een voordeel dat Inez nog zo jong is. Daardoor mogen we met z'n vijven plaatsnemen. Eerst naar de Adidas winkel. We hebben er een rugzak gezien. Deze kunnen we goed gebruiken voor de terugweg naar Nederland.
Als we de winkel uitkomen, nemen we gelijk weer een taxi richting het Madison Square Park om even iets te drinken en eten. En om de eekhoorntjes te bekijken, die hier in de rondte rennen. Deze zijn minder schuw dan in Washington. Ze lopen bijna onder ons bankje door. Inez heeft de grootste lol.
Ik steek snel de straat over om foto's te maken van het Flatironbuilding. Deze wolkenkrabber zijn we gisteren gepasseerd in de stromende regen. Toen hadden we geen zin om onze camera's te pakken. Nu met een blauwe lucht, moet ik hem vastleggen. Het is zo'n magnifiek gebouw.
In het Madison Square Park zit een hamburgertent: Shake Shack. De mensen staan in een lange rij om hier een hamburger of een milkshake te kopen. Helaas hebben we geen tijd om aan te sluiten voor een milkshake, want de klok tikt door. We nemen nu de metro voor het laatste stukje terug naar Rockefellercenter. Dit gaat sneller dan de taxi. Het wordt nl. alsmaar drukker op de weg. In de gang van de ondergrondse staat iemand een instrument te bespelen. Inez gaat even gezellig meedansen. Ik heb nog steeds energie!!! Ik heb nog steeds energie!!!
Als we in de metro staan, gaat ze gewoon verder. Houd je nou vast Inez. De metro gaat zo rijden! Het gaat goed. Iedereen moet erg lachen om haar. We kunnen ondergronds blijven, want het metrostation loopt door onder Rockefellercenter. We zijn precies op tijd. Eerst gaan we nog op de foto. We moeten met z'n allen op een balk zitten. Op de achtergrond zie je allemaal wolkenkrabbers staan. Het lijkt nu net of wij op een balk op grote hoogte zitten. We moeten vervolgens doen of we er bijna afvallen. We zijn benieuwd of het goed overkomt.
Na alle veiligheidscontroles staan we in de lift om omhoog te gaan naar de 70ste verdieping. Het dak van de lift is transparant. We zien de liftschaft voorbij schieten. Het uitzicht buiten is prachtig. We kijken naar Central Park en aan de andere kant zien we het Empire State Building en heel in de verte het Vrijheidsbeeld. De selfies vliegen weer om de oren ;-)
Als we later beneden zijn, vinden we de eerder genomen foto's tegenvallen. We kopen deze dan ook niet. De prijzen liegen er ook niet om.
Wat gaan we doen? Zo snel mogelijk weer naar buiten. Gewoon even op een bankje zitten en verder niets. Even wat drinken, chippie en bedenken wat we gaan eten. Wij willen naar de Thai, de kinderen niet.
Het wordt Ellen Stardust Dinner. De tip van de Nederlander, die bij Top of the Rock stond. Hij had iets gezegd over 5th Avenue en volgens mij ook over de 50ste straat. Maar nadat we al zoveel hebben gelopen de afgelopen 2 weken, willen we absoluut niet fout lopen. We vragen het na op straat. Het meisje is zo aardig om het adres even op te zoeken op haar Iphone. We lopen goed. Als we bij het restaurant aankomen, staat er al een mini rij voor de deur. Aansluiten dus. We mogen de rij voorbij, want ze zoeken 5 mensen die bij elkaar horen. Er is een tafel vrij. Ik geef wel even aan dat we beneden willen zitten. Geen probleem. We zitten in het midden. We zitten weer op echte Amerikaanse banken. Rood leer en stalen tafels. Net als wat je ziet in een Amerikaanse film. Er staat een serveerster te zingen bovenop een soort bar midden tussen de tafels. Een musicalachtig lied. We kijken onze ogen uit. De volgende gaat zingen, nu een ober. Telkens gaat iemand anders zingen. Ze lopen iedere keer door de zaak. Soms nemen ze nog tijdens het zingen een blad met drinken mee. Hele hippe muziek, disco. Het swingt de pan uit.
We besluiten een voorgerecht te nemen anders staan we zo weer buiten. Lekker tijdrekken. Er zit een Nederlands stel achter ons. Als we met elkaar in gesprek raken, blijkt dat ze deze restauranttip van dezelfde meneer bij Top of the Rock gekregen te hebben. Grappig.
Steeds kijken we om ons heen, waar de zanger/zangeres nu weer staat. Mijn achterbuurvrouw geeft aan dat ze geen tijd heeft om te eten. Nou dit komt bekend voor. Zo hebben we ook een keer in Disneyland Parijs gezeten. Weet je nog Ron en Bianca? Toen kwamen er steeds Disneyfiguren voorbij. Foto!
Vanavond is echt genieten hoor. Ze kunnen echt zingen en ook nog lekkere muziek. We zingen en swingen en klappen mee.
Het eten is iets minder, maar goed de show is top. Ik geef nog aan mijn achterbuurvrouw een aantal andere eetadressen. Morgen gaan ze fietsen in Central Park. Dit staat voor ons ook op het programma. We spreken af met de fietsbel naar elkaar te bellen.
Het restaurant zit vlakbij Times Square. We gaan nog even via de American Eagle Outfitters voor Jillian. Dit is een kledingwinkel, die ook in Boston was. We lopen met z'n drieën de winkel door. Ronald en Pieter blijven buiten. Als we met een tas met wat kleding naar buiten lopen, wordt er gevraagd of we op de foto willen. Foto? Ja, met z'n allen voor 15 seconds of fame! 15 seconds of fame?
Ja de foto wordt op een enorme lichtreclamezuil 15 seconden lang buiten op de gevel van de winkel geshowd op Times Square.
Ja, ja, ja dat willen we wel. Hoe cool is dat? Waar moeten we staan? We krijgen eerst een Ipad onder ons neus. We mogen ook nog een leuke kreet verzinnen en onze naam invullen.
Het meisje is alleraardigst. We gaan op de foto en ze vraagt of we tevreden zijn. Ja hoor. Het zal 5 minuten duren en dan komen we in vol ornaat op een aantal lichtzuilen voorbij. We rennen naar buiten voor een goede camerapositie. Dit gaat anders niemand geloven!!!
Er staat een moeder met 2 dochters buiten. Wij vertellen dat we zo op het scherm komen. Haar meiden willen ook wel. Ze wachten even ons moment of fame af.
En ja hoor daar komt eerst de tekst: 15 seconds of Fame. Lots of love from Holland, Muldertjes Limmen, Holland en onze foto ernaast. Wij staan op de foto voor de Brooklyn Bridge. Dit verschijnt allemaal eerst op een lange zuil, dan naar een volgend lichtbord en vervolgens op een mega lichtreclamebord. We staan allemaal te stuiteren. Het lijkt net of we heel beroemd zijn. Mensen om ons heen moeten erg lachen om onze reactie. Maar 15 seconden gaan zo snel. Ik stuur Pieter en Jillian terug naar binnen en geef ze de opdracht om te zeggen dat ons fototoestel haperde en of ze het nog een keer willen laten zien. We mogen nog een keer op de foto. Gaan we doen. De Nederlandse meisjes willen het ook wel. Ik stuur ze naar binnen met Jillian haar tas in hun tas. Als ze dan vervolgens naar buiten lopen met Jillian haar tas in hun hand en langs de bewuste meneer lopen, wordt het vast ook aan hun gevraagd. En ja hoor. De meiden mogen ook op de foto. Wij gaan nog een keer met z'n allen. We hollen weer naar buiten. Wat zien we nu? We komen nu niet 15 seconden in beeld, maar de andere foto zit er ook nog tussen. We hebben al 30 seconden fame te pakken. Ha ha. Onze avond en dag kan niet meer stuk. We liggen in een deuk. Nog een keer alles vastgelegd.
We lopen door als ik nog even 1 winkel in loop. Ik zeg tegen Ronald blijf jij kijken naar het reclamebord. Wat denken jullie? De foto's blijven voorbijkomen. Wij weer terug. We blijven foto's nemen en filmen. Het is echt een OMG-moment.
Ha ha. Op Times Square staan we levensgroot op een verlicht reclamebord. Dit gaat dus de hele avond door. Zullen we morgen nog anoniem door de stad kunnen lopen?
We hebben spontaan geen moeie voeten meer. We zweven zelfs naar het hotel. Zonder jas aan in onze shirt. Het is nog steeds warm. Tijdstip 23:30 uur. Ongelofelijk. Als we oversteken bij een stoplicht zit er een neger in een Camarro. Ik zie Ronald al kijken naar de gave auto. Ik kan het niet laten. Ik vraag of hij even gas wil geven, omdat Ronald het geluid van de motor wil horen. Hij speelt het leuk mee. Hij laat de motor even flink draaien. Wij lachen, hij lachen. Mensen ik heb het al vaker geschreven, maar toch.... We love New York !!!